Π α ρ α κ μ ή
Ποίηση
(γραμμένο στο The Pas του Canada το 1988,δημοσιευμένη Ποίηση στο βιβλίο μου Οιμωγές, έκδοση 1991)
Μύρισε μπαρούτι ο αγέρας την αυγή
Και τ' απόβραδο αλώθηκε η μέρα με παιάνες
Όταν τα δάφνινα στεφάνια στα ηρώα
Με μνήμες ντύσανε τη γύμνια των καιρών
Κι αφού σηκώσαμε το βάρος του πολέμου
Μας βούλιαξε στην ξερολιθιά ο ποταμός
Καθώς με δόλια θέλγητρα πολιτικές
Πλαταγίζουν τις καρδιές μας.
Εύφορες οι μέρες μου κι εφέτος
Ασωτεύοντας τ' αδέρφια μου το νου
Σταθήκανε σε σκοτάδια πλανεμένοι
Αναζητώντας το χαμένο φως.
’δικα γέρνει η ζυγαριά των γνωστικών
Κι όταν σε βιβλία μοιράζουνε την καταχνιά
Αλυσοδένονται τα κορμιά για τη χλιδή
Με το κερί που ξεχάστηκε στις εκκλησίες.
Γυρεύοντας με αγωνία το ψωμί
Κερδίσαμε άπληστα τον κορεσμό
Βουλιάζοντας την ανθρωπιά στο έλος.
Πλήθος πόνοι θρυμματίζουν την ψυχή
Το βράδυ αποκαμωμένοι με ρυτίδες
Βλέπουμε γιους και κόρες σε χαλάσματα
Να παζαρεύουνε θανάτους με γαλήνη.
Εξανεμίζονται τα όνειρα στους κόπους
Χαράματα κι εξαντλήθηκε ο ουρανός
Λοιμός σφαλίζει σε τάφους την ομορφιά
Μετά από της ηδονής το πάθος
Τη λύτρωση ποθώντας στη μετάνοια
Μεσουρανεί της εγκράτειας η δόξα.
Βουλιάζει τώρα η φωνή μας στο τσιμέντο
Και η ζωή μας στην αλλοτρίωση
Καθώς αγνοήσαμε το πνεύμα στις ερημιές.
Παράξενα σφυρίζει ο βοριάς
Στις πικροδάφνες των Μουσείων
Που ανταμώνει ο πραματευτής με το ληστή.
Πέφτουν ίσκιοι κι η πόλη μοιάζει με Βαβέλ
Καθώς σκορπίζονται τα Ιερά μας λείψανα
Ξεραίνεται το δέντρο του λαού μας.
Κάτω απ' την Ακρόπολη πλήθος σταυρωμένοι
Και στην παλάμη τ' αδερφού τ' αργύρια του Ιούδα.
Βλέπω να στάζουν αίμα τα μνημεία!
Πνευματικά δικαιώματα © 2013 Νότα Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη "Παρακμή" Ποίηση© Νότα Κυμοθόη
